Applaus voor de ploegleiders, de verzorgers en de mécaniciens

Het schooljaar is zoals de tour de France : een reeks van vlakke ritten, bergetappes met winnaars, verliezers, opgaves en uiteraard doping. Het parcours is vrij klassiek. Iedereen fris aan de start en tot de Pyreneeën (Kerstmis) wordt er nog niet echt gedemarreerd. Met de eerste bergritten wordt het menens. Leraren en leerlingen krijgen zicht op het palmares. Wie na het bergklassement nog in het zadel zit weet dat de rest van de koers een zaak is van teamspirit en het tijdig aantrekken van de sprint of remmen op het juiste moment. Sommigen gaan voor ritoverwinningen, tijd-rijders verzamelen oordeelkundig bonussen of gaan voor een groene of bolletjes trui. De maillot jaune wordt aan de streep uitgereikt. Met dit verschil dat iedereen die de streep haalt een winnaar is. Natuurlijk zitten er in elke ploeg ( klas) een paar koplopers maar ook verdienstelijke knechten, wieltjeszuigers en klanten voor de bezemwagen. En niet te vergeten dopinggebruikers. Die laatste categorie wordt onverbiddelijk gedetecteerd, een uitzondering niet te na gesproken. Doping kent vele vormen maar komt er meestal op neer dat de renner-leerling last krijgt met zijn where abouts (leerlingvolgsysteem), hematocrietwaarden ( dagelijks werk) en epo (spieken).
Dat is het mooie van de koers en het schooljaar : voorspelbaar maar ook met verrassingen zoals nu. Ergens op de Col de la Mademeine wordt de koers gestopt, een paar steile ritten worden geschrapt en het peletion gaat stapvoets verder. Alleen nog vlakke ritten. Spurtjes zitten er niet meer in, wel nog een rustdag en de koersdirecteuren proberen nog een tijdrit te versieren maar het klas-sement wordt gehandgaafd, zo sportief zijn de koereurs, heuh de leelingen wel. Applaus voor de ploegleiders, de verzorgers en de mécaniciens. U weet wel wie ze zijn.