Je zal je boarding card maar niet vinden. Een reden tot paniek? Hangt er vanaf waar je je bevindt, voor de pascontrole en de ingang tot de taxfree zone of erna. Als ik naar de gate wandel heb ik me dunkt genoeg bewezen wie ik ben, waar ik heen ga en dat ik niet via een of andere smokkelweg het vliegtuig bereikt heb. De kans dat een stewardess mijn boarding card vraagt is fit y fifty. Ze wil me misschien helpen om mijn plaats in het vliegtuig te vinden maar voor meer dan dat zal ze me niet checken.
Stel ik ben dat papiertje kwijt en weet mijn plaatsnummer niet uit het hoofd.
Dat is wat volgens mijn Jozef C. Overkomen is. Die is gewoon op de eerste rij gaan zitten om het later wel uit te vinden. De eerste rij is vaak business Class en dan mag je je geredelijkwijze verwachten aan enige professionaliteit van boordpersoneel. Die moeten mij en de situatie inschatten. Voor je het weet zet je een Frequent Traveler voor schut. Je zou dus de bezetting kunnen controleren: hoeveel stuks je in business hebt en als je onraad ruikt kan je discreet ingrijpen.
Weigert een passagier desgevallend te verkassen dan is het de boordkapitein die beslist. Hangt er natuurlijk van af wat voor briefing die krijgt en ook hoeveel tijd het vliegtuig heeft om de slot (rangorde in het opstijgen) niet te verliezen.. Als die zijn kist niet op tijd in de lucht krijgt dan zwaait er wat. Dat Jozef aan boord stapt van een no thrill maatschappij als Ryan Air maakt het nog prangender dus zegt de captain heel makkelijk laat het de politie maar oplossen want hij schat de situatie in als een zaak van weerspannigheid. En dan gaat de bal aan het rollen. Wi weten in het geval van Jozef dat het begon als een sneeuwballetje en eindigde met een dodelijke lawine.

We zijn een samenleving en gaan er van uit dat iedereen bereid is ons assistentie te verlenen als we in trouble zijn, zelfs wanneer we totaal verward zijn. Daar zijn zelfs beroepen voor uitgevonden: politieagent, dokter, verpleegster bijvoorbeeld maar ook de toevalige voorbijganger is wettelijk gehouden om personen in gevaar te helpen. In het wetboek wordt dat gespecifieerd als ‘ non assistance à personne en danger’. En Français dans le texte want we zijn in Charleroi. Als acht politieagenten je in bedwang houden op het tarmacadam of in een cel dan is er toch één die moet denken: ‘wat zijn we hier aan het doen, waar blijft die dokter, wat staat dat wijf daar te Hitlergroeten’. Veel hangt of zo’n moment af van de groepsdynamiek. Je gaat voor zo’n « akkefietje ». Je reputatie als ‘collega’ toch niet te grabbel gooien. En dan zijn we tot alles in staat en vooral tot ver-onachtzamen van nochtans sprekende détails, alarmsignalen en alarmerende veralgemeningen of schaamtelijke opmerkingen (‘als die het niet haalt dan zal het geen groot verlies zijn’). Je kan er van op aan dat dit die dag gewoon als een fait divers afgehandeld werd en dat met enorme inschattingsfouten. Dermate dat het besef dat er een registrende camera is totaal vervaagd. Moeten we er van uit gaan dat al wie Jozef ‘benaderd’ heeft die dag al eens meer in dergelijk no nonsens scenario belandt is. Is dat ondertussen commun practice geworden. Je zou hopen van niet. Maar om dat dit nooit meer zou gebeuren moet het voorval tot op het been uitgezocht worden. Niemand de deur uit. Want laat ons redelijk wezen all lives matter. Acht minuten een knietje in de nek of een peloton agenten dat je sterfbed ontheiligt. Koekje van het zelfde deeg.

De verantwoordelijkheid van Janbon? Laten we daar niet teveel parlementaire verontwaardiging aan besteden. Alhoewel. Tobback is na Samira’s kussendood opgestapt.
Net als in Amerika zijn we toe aan een zuivering van het ‘apparaat’ politie.